Nazwa ośrodka została skojarzona z greckim terminem naturalnym oikos (gr. οἶκος), który oznacza dom. Oikos to także termin nowotestamentalny, odnoszący się do trzech różnych koncepcji: rodziny, jej własności oraz domu mieszkalnego. Oikos ma być właśnie takim miejscem przyjaznym, domem dla tych, którzy przez uzależnienia zatracili zakorzenienie w społeczeństwie.
Do tej koncepcji nawiązuje również łaciński termin reintegracja (z łac. re- 'ponownie’ i integratio 'odnowienie’ od integrare 'odnawiać, odtwarzać’ z integer 'nietknięty, cały’), który dosłownie oznacza odzyskanie obywatelstwa utraconego wskutek zawarcia małżeństwa z cudzoziemcem lub w związku z zawarciem takiego małżeństwa. Integracja jest zjawiskiem społecznym, które wg Słownika Języka Polskiego polega na procesie tworzenia się całości z części. Re-integracja to proces ponowny, jakby wtórny, podejmowany w następstwie wcześniejszego rozbicia tej całości (w sensie indywidualnym - człowieka, w sensie społecznym - wspólnoty czy rodziny). Uzależnienie behawioralne, od alkoholu czy innych substancji psychoaktywnych można w duchu pewnej metafory widzieć jako nieprawy związek małżeński, który domaga się właśnie takiej „reintegracji” – ponownego włączenia chorego do społeczności; stąd też zastosowana terminologia, która z jednej strony coś odsłania (w terminach wartościowo neutralnych), a z drugiej (jako formuła powszechnie nieznana) coś ukrywa. Faktycznie nawet sama nazwa ośrodka nie ma charakteru znamionującego społecznie.
Franciszkanie (dawniej bernardyni) we Wschowie obecni są od 1456 roku. Ich pierwszy kościół i klasztor z 1462 roku został spalony w 1558 roku. Nowy, piękny, barokowy kościół i klasztor wybudowano w latach 1638 – 1644. W 1828 nastąpiła kasata klasztoru – zakonnicy zostali rozpędzeni do domów. Administrację obiektów poklasztornych w 1835 powierzono księżom diecezjalnym z miejscowej parafii pw. św. Stanisława Bpa i Męczennika we Wschowie, którzy w roku 1838 w budynku byłego klasztoru urządzili podstawową szkołę katolicką. Z czasem okazała się ona za mała. Postanowiono ją zatem rozbudować. Wybudowano obiekt dwukondygnacyjny z poddaszem użytkowym, który jest właśnie budynkiem głównym Ośrodka. Budynek ustawiony jest szczytowo i przylega północno-zachodnim narożnikiem do zabytkowego kompleksu klasztornego. Budynek ten nie jest wpisany do rejestru zabytków, ale przylega do zabytku i znajduje się w obszarze objętym opieką konserwatorską. Po II wojnie światowej budynki klasztorne i kościelne zwrócono franciszkanom, a poszkolny budynek z XIX wieku znacjonalizowano. Od lat 50’ do lat 90’ XX wieku obiekt służył jako Państwowe Przedszkole nr 2. W tym czasie (pewnie w latach 60’-70’) do budynku od strony wschodniej dobudowano współczesny parterowy obiekt z płaskim dachem, a od strony zachodniej – dwukondygnacyjny, również z płaskim dachem. W 1995 roku Komisja Majątkowa zwróciła obiekt ostatniemu właścicielowi (administratorowi oraz inwestorowi budowy szkoły klasztornej), tj. parafii pw. św. Stanisława Bpa i Męczennika we Wschowie. W 2017 roku działka wraz z obiektem została zwrócona notarialnie pierwotnym właścicielom terenu – franciszkanom – Prowincji św. Franciszka z Asyżu Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów w Polsce, z siedzibą w Poznaniu. Obiekt jest użyczony Fundacji FOR - OIKOS.